İyi ki Dogdun.

Bugun benim icin en anlamli gunlerden biri.Hayatim diye seslendigim kardesim kelimesini kullandigim 2 insandan birinin dogum gunu.Kerem'in.Nerden baslicagimi bilmiyorum ama sayfalarca yazmak istiyorum.Bunu hic zorlanmadan yapabilirim.Dostlarima adli yazimda ondan bahsetmistim zaten.Ama bugun senin degerini bir kez daha anladim.

İlkokul arkadaslarimin hic birinden kopmayacagimi sanirdim hep.Bize gore 'biz hep gorusucez ki'lerden ibaretti hayat.Ama tabii ki oyle olmadi.Dagildik.İlkokuluma ve ordaki dostlarima asik biri olarak bunu kabullenebilmem cok uzun zaman aldi.Egitiminizin en buyuk ve en inemli bolumunu gecirdiginiz insanlar sonucta,isteseniz de istemeseniz de hayatiniz da buyuk bir bolumleri oluyor.O zamanlar kardes gibi gordugum,can-ciger gibi oldugumuz,hic ayrilmaz ailece gorusen ufakliklardik.Hele 3-4 kisi vardi ki yerleri apayriydi.Hala vardir gorsem sarilip omzunu kirabilecegim insanlar.En azindan 1 kisi var yani,Selen.Ama onun disindakiler nedense uzaklastilar.Suclayamam,kendi secimidir her insanin.Ama biri kaldi iste.O hic gitmedi,hep yanimdaydi.Aramizdaki en uzak mesafe sadece bir telefon oldu.Lanet olasi sinav senesi yuzunden istedigim zaman aklima geldigi gibi arayamiyor 'hadi kalk cikalim' diyemiyor olmak bile dengemi bozdu.Gercekten dengemi bozdu.2 tane kardesim dedigim her seyden ote insandan biri Ankara'da digerininse sinav senesi,gel de kafayi yeme!Annem bile fark etti yavas yavas bunalima girdigimi.Ama biticek diyorum surekli kendime,az kaldi onlarin iyiligi icin diyorum.Ama bir nokta var ki dayanamiyorum.Kerem surekli ben de Ankara'ya gidicem diyor.Kafayi yicem onunda oraya gitmesini kaldiramam,dayanamam!Ama onu gitme diyemeyecek kadar da cok seviyorum.Bir de universiteye gecince beni unutur baskalariyla kanka olur mu acaba korkusu var.Biliyorum cok gereksiz,ilkokuldan beri bozulmamis bir sey tabii ki de bundan sonra kolay kolay boyle sebeplerden bozulmaz,ama napiyim psikopata bagliyorum.Bu biraz da bir sonraki anlatacagim seyden kaynaklaniyor.Oyle bir sey olursa artik zaten bengi'de ankara'da benim kafama bir huni takip kaldirirsiniz Bakirkoy'e.

Dogum gunu sebebiyle toplandigimiz yere ilkokuldan 2 kisi de geldi.Kapidan girdiler,masaya dogru yuruduler,insanlarla selamlastilar..Onlar konusurlarken ben sadece okuzun trene bakabilsigi gibi bos,bon bon mal gibi bakakaldim.Hic bir sey hissetmiyordum,bunu dusununce canim yandi.Boyle olmamasi gerekiyordu,yanlarindan ayrilmadigim hatta 2 sene sira arkadasi oldugum,sirt sirta uyudugum,okulun bahcesinde kosturdugum insani gorunce bir seyler hissetmem gerekmiyor muydu?Yoksa ben mi fazla onemsiyorum bu ilkokulu dostlugu hikayesini?4 sene sonra gorunce ilk tepki 'naber?' diyip yapmaciginda yapmacigi bir gulumseme ve opucukle yerlerimize oturmak oldu.Yanimda oturuyor ve ben sadece karsimdaki Bengi'yle konusuyorum.İkinci ve son diyalogsa kalkarken 'kendinize iyi bakin' tabii ki vazgecilmez siritislarla birlikte.

Ama 1 kisi de boyle olmadi.O 4 sene boyunca yanimda olmaya devam etti.Alakasiz bir anda aradi'Bebis napiyosun hadi hazirlan cikiyoruz' dedi,kendi kendime triplere girdigimde saatlerce beni dinledi,biri icin gercekten onemli oldugumu bana hissettirdi.Diger dostluklarin bitmesi,kopmasi,yasadiklarimin hepsi Kerem'in dostlugunun degerini cok daha iyi bilmemi sagladi.Belki de en onemlisi buydu..Ailem,Kerem ve Bengi varken baska kime ihtiyacim var ki zaten?İstedigim her seyi yapabilir,elde edebilir ve HER YERİ DAGİTABİLİRİM ONLAR VARKEN ULAANN,İZYEAAAAANNNN.

İyi ki varsin,iyi ki dogdun,nice mutlu yillara kardeslerin en bir tanesi,en yakisiklisi.Seni cok seviyorum.