O kadar uzun zamandır yazmamış, o kadar uzun zamandır konuşmamışım ki hepsi içimde birikmiş.Eskiden az da olsa yazardım, kendi kendime yazardım öylesine işte.İyi gelirdi.2 yıldır her şeyi öyle içime atmışım ki, artık ekrana bomboş bakakalıyordum içimdekini atmak istediğimde.

Öyle ağır geçti ki bu 2 yıl.O 2 yılımı anlatmayacağım şuan.Sadece geride bırakmak istediğim, hatırlamak istemediğim bir 2 yıl.Sonunu yazabilirim ama.Sonu başarısızlık.Bu kadar.Başaramadım.Başarısız oldum.Beceremedim.Kaybettim.Ben 2 yılımı kaybettim.Bu 2 yılda yaptığım, çabaladığım, inançla hırsla düzelmesine çalıştığım, uğruna akıl sağlığımı kaybedecek duruma geldiğim şeyi kaybettim.Yazması ne güzel.'kaybetmek' o kadar.Şu tek kelime insana öyle koyuyor ki gerçekte.Nasıl ağır bir kelime o.Hayatınızdaki en özel kişinin artık olmaması mı daha kötü yoksa ona baktıkça tekrar tekrar hayal kırıklığı yaşamak mı?2 yıl boyunca savaştığınız her şeyin ona baktıkça yüzünüze BECEREMEDİN, BAŞARAMADIN, HEPSİ BOŞUNAYDI BAK, KENDİ KENDİNE ZARAR VERMİŞTİN YA HANİ BİR KAÇ KERE, HANİ MORARTMIŞTIN HER YERİNİ, BAK BOŞUNAYDI ONLAR İŞTE, HANİ BİR KAÇ 'HİÇ'E REZİL OLMUŞTUN YA, HAHA O DA BOŞAYDI! diye bağırması mı?

Şu 2 yılda çok hırpalandım.Kast edilerek yada edilmeyerek bir anlık sinirle çok fazla kırıcı şey söylendi yüzüme.Kırıcıdan kastım da, kırıcı.Öylesine sarf edilmiş 2 güne unutabileceğiniz laflardan bahsetmiyorum.Çok haksızlık da yapıldı.Rezil de edildim.Yok da sayıldım.Salak yerine de koyuldum.Her şey oldu.Ama ben her defasında kalktım.Yapıcam dedim.Bir zamanlar canımdan çok sevdiğim o kişi iyi olacak diye bu düşünceden güç alıp tekrar tekrar denedim.Her seferinde kendime de zarar verdim.Takıntılı hale geldim.Dengemi kaybetmeye başladım.Kendim olmaktan çıktım.Hatalar yapmaya başladım.Kendimi tanıyamaz oldum.Ta ki artık olmadığını kabullenip, devam etmeye daha fazla gücüm kalmayıncaya kadar.Bir laf duydum ki, artık bunun oluru yok, hiç bir zaman başaramayacaksın, rüzgara karşı savaşıyorsun dedim.Pes ettim.Kaybettim.Ama her şey bittikten sonra bile içten içe en azından geriye şöyle bir baktığımda bir değişiklik görmek istedim.O da benim salaklığımdı.2 yılda ben hiç bir şey değiştirememişim.Ben kendimi boşuna kaybetmişim.Bakıyorum, 2 yıl önce de olsa bunu yapardı, şimdi de bunu yaptı.Ben niye farklı bir şey bekledim ki?

Kaybetmeyi bilmek gerek.Ben kaybettim.

Şimdi tek başıma kalkacağım ayağa.Bu sefer kendimi toparlamak için, kendim için.O 2 yılı bir rafa kaldırıp, arkama bakmadan gideceğim.Bakmayacağım, çünkü her bakış bir hayal kırıklığı.Ve benim hayatımda artık buna yer yok.2 yıldır kendimden önce hep başkalarını koymuşum, dönüp de kendime 1 kere bile bakmamışım.Çok klişe bu güçlü kadınım, hayatımı sil baştan yapacağım muhabbetleri ama zaten dediğim bu değil.Sil baştan yapma ihtimalim yaşadıklarımdan sonra imkansız, güçlü desen hiç değilim.Şu yaşıma kadar yaşadığım en güçsüz andayım hatta.Şimdi buradan nasıl çıkacağıma bakıyorum.Ne yapacağım hiç bir fikrim yok.Derin bir kuyunun dibindeyim, taşlara tutunarak çıkmaya çalışıyorum da, sürekli kayıp yere yapışıyorum.Bunu yaparken de değer verdiğim insanın senin hayatın mükemmel laflarını işitiyorum bir yandan.Ama başkalarının ne düşündüğünü önemsememeyi öğreneli çok oldu.Müthiş bir üzüntü, acı, hayal kırıklığının içinde boğuluyorum.Ama artık buna dönmeye niyetim yok.Hayatımda hiç aklımdan geçirmediğim, bunu yapmayı düşünmeyecek kadar hayat dolu olduğumu sandığım şeyleri geçirdim, denemeye kalkıştım.Bundan bir şekilde vazgeçirsem, biraz olsun sağlıklı düşünmeye itsem de kendimi diğer yanda başka şeyler de var.Uzun zamandır sağlık sorunu yaşamamışken, yıllardır buna şükrederken, kabus günlerime geri döndüm.Ama o hastaneye dönmeyeceğim, etrafında ne olup bittiğini anlamaya çalışıp doktorlara bakan küçük kız olmayacağım.

En acısı da tüm bunları hak ettiğini bilmek.Daha en başında göze aldıklarımın gelip bir gün beni bulacağını biliyordum.O yüzden şimdi ağlamak anlamsız.Zaten artık ağlayasım da yok.Geçmişindeki herkese bu şekilde davranmış biri için 'belki ben gerçekten seversem farklı olur' demek saflık, aptallıktı.Bana iyi oldu.Yaptıklarımın cezasını çektim.Artık sona geldik.

Şimdi bir yerden başlamam gerekiyor, nereden bilmiyorum.Ama bunu düşünerek kendime daha fazla yüklenmeyeceğim.Olacak, bir şekilde, elbet ben de buradan kurtulacağım.Her şey düzene girecek.Bekliyorum.Sadece bekliyorum.Sakince.

Artık istediğim tek şey bu, sakinlik.Bıraktım her şeyi geride.Orada da kalacaklar.

O kişiye ise; sadece acıyorum.Çok büyük bir kayıp.Öyle güzel, temiz bir kalbin bu denli kararması, kötüleşmesi, bencilleşmesi...Umarım benim başaramadığımı bir gün başkası başarır.Umarim acar gozlerini tekrar bir gun ve gorur olani biteni.Kimseye kırgınlığım yok.